پویش باور

داستانمان را از نگاهی صمیمی تر بخوانید:

اولین بار که دیدمش رو خوب یادمه  

چشم‌هاش برق می‌زد و می‌گفت دوم راهنمایی خیاطی یاد گرفته، بعدشم شوهرش دادن و به ناچار مدرسه رو ول کرده ولی رویای پشت چرخ نشستن هنوز تو ذهنش...

کلاس‌های خیاطی رو ثبت نام کرد و من سر"قرارمون" تو  کلاس دیدمش، حالا توی چشم‌هاش برقی بود که حتی من وقتی ناامید می‌شم به اون چشم‌ها فکر می‌کنم و دلم گرم می‌شه 

اومد تو خونه باورمون و دیگه شد عضوی ازما

آبان بود یا آذر؟ تحویل پروژه‌ داشتیم گوشیم زنگ زد، خودش بود گفت دختر من هم می‌تونه بیاد کمک؟ می‌خواست دخترشم درآمد داشته باشه و چیزی یاد بگیره می­گفت ترم دانشگاهش داره تموم می‌شه و...

 مشتاقِ دیدنِ دخترش بودم. انقدر ازش تعریف شنیده بودم که مثل دخترِ خودم بهم نزدیک بود. تازه مگه ما دنبال چی بودیم؟ مگه هدفِ ما جز پرورش بهتر مادرانِ آینده‌س؟ علتِ وجودیِ ما همینه.

چشم به هم زدیم و شد اسفند

شد سبزه و ماهی قرمز و سمنو. حالا دارم مادری رو نگاه میکنم که لباس عید می‌دوزه واسه دخترش و دختری که خرج دانشگاهش رو خودش می‌ده؛ شاید به چشم خیلی‌ها این چیزها ساده باشه، ولی من قشنگ‌ترین صحنه‌ای که تو سال 96 دیدم همین بود: مادر و دخترِ توانمند و سرافرازش.

عیدى چرخ خیاطی دادیم و امروز من مانتویی پوشیدم که از خودشون خریدم، یه کارگاه کوچیک خونگی که هنوز تجهیزات لازم داره تا تکمیل شه و زنی که آرزوهاش عوض شدن، حالا می‌خواد بره کارگاهش دیگه جویای کار نیست بلکه می‌خواد کارآفرین باشه و ما می‌خوایم همراهیش کنیم تا او هم بعد از یه دوره آموزش و کنارهم بودن بتونه با استقلال بیشتری کار شخصیش رو راه اندازی کنه و ماهم بتونیم با توسعه وسایل کارگاهمون زن ها و دخترهای بیشتری رو به خونه باورمون دعوت کنیم.